کافه نامبروان کجاست؟ [آدرس + شماره تماس📍]

ساعت حوالی پنج عصره. نور نرم آفتاب از لای پنجره‌های چوبی می‌تابه روی میز سوم کنار شیشه. صدای پخشِ رادیوی قدیمی کافه با یه قطعه‌ی جَز آروم فضا رو پر کرده. عمو سینا با اون لبخند معروفش، یه لیوان آیس لاته برمی‌داره و می‌ره سمت دختری که برای اولین بار پاشو گذاشته توی کافه.

دختر: «اسم این قهوه چیه؟ چرا اینقد خوش‌عطره؟»
عمو سینا، با لبخند و لحن همیشگیش می‌گه:

«اینو ما تو کافه بهش می‌گیم آغوشِ خنک قهوه، همون آیس لاته خودمونه… ولی هر کی یه اسم براش می‌ذاره.»

همون لحظه یه پسر با یه نوت‌بوک میاد داخل. می‌ره همون میز گوشه، جایی که همیشه می‌شینه، جایی که اولین بار داستانِ کافه نامبروان رو برای وبلاگش نوشت. و حالا برگشته، چون فقط تو این فضا می‌تونه بنویسه. کنار بخار دستگاه اسپرسو، کنار صدای قاشق‌چای‌خوری‌هایی که توی فنجون می‌چرخن، کنار دیالوگ‌های ساده‌ای که واقعی‌ان.

یه لحظه همه‌چی آروم میشه. فقط صدای آسیاب قهوه‌ست. یه اسپرسو سینگل برای پیرمردی که با روزنامه‌ی کاغذی‌اش میاد و همیشه همون سفارش رو میده. همیشه هم میگه:

«قهوه، باید واقعی باشه… نه شبیه زندگی‌های مجازی.»

اون روز، اون عصر، اون قهوه، فقط یه نوشیدنی نبود. یه لحظه بود، یه اتصال، یه داستان کوچیک در دل دنیای بزرگ. و اینه چیزی که کافه نامبروان رو خاص می‌کنه.

اینجا، قهوه‌ها قصه دارن. و آدم‌ها هر بار که میان، یه تکه‌ای از خودشونو جا می‌ذارن. عمو سینا فقط قهوه نمی‌فروشه… یه حس می‌فروشه. و اون حس، تو هر لیوان، تو هر نگاه، تو هر میز، ادامه داره.